Emotie

Sport is emotie. Dat zullen we allemaal uit eigen ervaring kunnen beamen.

Maar op vrijdag 5 februari, werd mij duidelijk dat ook de vereniging emotie is. Op die dag namelijk, namen we afscheid van Marijn Kwant. Hij overleed op 31-jarige leeftijd. 25 van die 31 jaar is Marijn nauw betrokken geweest bij Hellas. Hij heeft heel veel voor de club gedaan en betekend.

Daarom was het voor ons vanzelfsprekend om zijn wens voor zijn afscheid waar te maken: een ronde over de baan en finishen.

Het was een indrukwekkende ronde en finish. Met veel emotie, verdriet, dankbaarheid, saamhorigheid. Maar ik was vooral ook trots op de manier waarop we daar samen het afscheid hebben georganiseerd. Veel dank aan Karola en Suus voor hun inzet, aan de vrijwilligers die de logistiek in goede banen leidden, en aan alle leden en oud-leden die er waren om dit samen als vereniging mee te maken.

In overleg met René Kwant, de vader van Marijn, kun je hieronder de toespraak lezen die hij op de baan heeft uitgesproken.

HELLAS 5 feb Marijn Kwant        

Daar is ie dan, eindelijk na 13 jaar weer eens over de finish en “als ik dood ben, dan ben ik gefinisht”, zei Marijn. Ik ben diep ontroerd dat jullie hier allemaal zijn als eerbetoon aan Marijn. Geweldig! Marijn zou hier heel trots op zijn en zeggen: “Moois! Jullie deugen allemaal!”

 Het was ook zijn innige wens dat iedereen bij zijn begrafenis aanwezig kon zijn. Ik ben dan ook heel blij dat HELLAS dit allemaal binnen de coronarichtlijnen heeft willen organiseren. Ruim 25 jaar is Marijn lid geweest en hij heeft aan HELLAS vele diepe vriendschappen over gehouden.

Vanaf z’n 6e heeft hij zijn hart verpand aan HELLAS. Ook toen we vanuit Utrecht verhuisden naar Vreeswijk leek het ons als ouder iets handiger om lid te worden van Atverni, ook al omdat Sonja en Floris ook lid waren. Onbespreekbaar, het was HELLAS voor en HELLAS na. “Eens een supporter, is altijd een supporter!”

Ik ben blij dat Marijn daarin zo standvastig is geweest, waardoor wij als gezin ook onderdeel zijn geworden van de Hellasfamilie.

De 1e wedstrijd van Marijn zal ik nooit vergeten. Marijn had een zilveren medaille gewonnen bij de 600 meter. Wij als trotse ouders wilden hem knuffelen, maar Marijn was boos en kwaad en smeet de medaille in de prullenbak. Goud, Goud, Goud, dat was het enige dat telde.

Zo ging Marijn ook altijd voor Goud bij de kanker. Hij heeft gestreden en geleden, maar vooral geleefd. Hij zal jullie allemaal vreselijk missen en is rustig en tevreden in onze armen gestorven.

Tja, atletiek. De moeder der sporten. Als moeder en vader ben je daar maar druk mee en dat vertellen ze je van te voren niet! Even met Marijn voor 5 min crossloop naar Den Helder. Leuk denk je dan, maar je krijgt je kind dan huilend weer terug vanwege struikel- en glijpartijen. Het mag niet deren, want de volgende keer wil Marijn gewoon weer. Hij is door de atletiek gehard en misschien kon hij daardoor wel altijd weer strijdend doorgaan met ziekte en kanker, en voor het leven en gezelligheid.

Marijn genoot van de technische onderdelen, zoals hoogspringen. Weia was daarbij zijn trainster en dat ging goed, totdat hij last kreeg van zijn kankerknie. Dan maar samen alles op TV volgen met Diamond League, EK’s, WK’s, Olympische Spelen. Marijn genoot van alle prestaties en Dafne werd natuurlijk zijn Heldin. Het was heerlijk om daar samen van te genieten.

En dat is de boodschap van Marijn “Geniet van het leven”. Hij wist wel dat zijn leven kort zou zijn en daarom wilde hij ook alles tegelijkertijd. Lol hebben, vriendschappen, studeren, werken, besturen, organiseren en vooral geen gedoe en ruzies. Volgens Marijn kan je alleen maar presteren en samenwerken als je elkaar accepteert en vertrouwt.

Dank jullie allemaal en wat mij betreft een groot applaus voor HELLAS en MARIJN! 

Nieuwsbrief Overzicht